Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
ΤΙ ΕΙΔΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΤΡΑΙΝΟ
Όπως κάθε μέρα για τη δουλειά πήρα το τραίνο. Και όπως κάθε μέρα είδα άλλους ανθρώπους, με άλλες συνήθειες και άλλες ζωές, που όμως τελικά όλοι στο ίδιο βαγόνι βρεθήκαμε.
Σήμερα λοιπόν την προσοχή μου τράβηξε μια ψυχωτική κυρία γύρω στα σαράντα, ξανθιά ( βαμμένη φυσικά), με γυαλιά μυωπίας και μάλλον συνηθισμένη φιγούρα. Από τους ανθρώπους που θα λέγαμε, τόσο απερίσκεπτα, καθημερινούς.
Η κυρία αυτή λοιπόν καθόταν στο κάθισμά της και διάβαζε κάποιες σελίδες Α4, εκτυπωμένες στον υπολογιστή. Το διευκρινίζω γιατί σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή πως θα ήταν πολύ ωραίο να ήταν σε γραφομηχανή, αλλά όπως μου ήρθε έτσι μου έφυγε…. Περίεργη όπως φαντάζεστε, ήθελα να δω τι διαβάζει. Ναι, είμαι από αυτούς τους ενοχλητικούς τύπους που διαβάζουν στα τραίνα από τις εφημερίδες των άλλων. Είναι η ψύχωσή μου!
Το μόνο που κατάφερα να διαβάσω από την τελευταία σελίδα ήταν η επικεφαλίδα:
Fist rule : break all the rules!
Μου άρεσε! Με ιντρίκαρε! Ήθελα να το διαβάσω όλο! Τι ήταν αυτά τα χαρτιά που είχαν τόσο δυνατό τίτλο? Αμέσως το βλέμμα μου έπεσε στην κυρία που τα κρατούσε η οποία με είχε αντιληφθεί και με κοίταξε ενοχλημένη. Έστρεψα αλλού το βλέμμα μου, αλλά το μυαλό μου ήταν εκεί. Συμπτωματικά άδειασε η θέση δίπλα της και μόλις κάθισα έβαλε τα χαρτιά βιαστικά στην τσάντα της και άρχισε με εντελώς ψυχωτικές κινήσεις και φτιάχνει τα μαλλιά της τινάζοντάς τα συγχρόνως και να κοιτάει δεξιά και αριστερά ποιος την κοιτάει.
«Σίγουρα ψυχίατρος της τα έδωσε» σκέφτηκα, και άνοιξα το δικό μου βιβλίο…ωστόσο μόλις τώρα συνειδητοποιώ τη δίψα μου να το διαβάσω κι εγώ….
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Εργαζόμενη γυναίκα : η άρρωστη
Είχα την τύχη πριν καμιά βομάδα να αρρωστήσω στην άδειά μου. Και δεν ειρωνεύομαι καθόλου, το εννοώ! Αλλά ακόμα και έτσι δεν έκατσα σε ησυχία. Ήταν ευκαιρία να κάνω τις "χοντρές" δουλειές.
"Σήκωσα χαλιά και έπιπλα, τα πολύφωτα ok, ξεκαθάρησα μια ντουλάπα....πρέπει να κάνω και τα στόρια και τις βεράντες....όπωσδήποτε!"
και όλα αυτά να τα σκέφτομαι μισολυπόθημη στον καναπέ, με ωτίτιδα και αφού γύρισα από το supermarket με τον μικρό.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολές, το ομολογώ, κι εγώ ακουγοντάς τα, υπερβολές μου φαίνονται. Όμως τα έκανα. Και χειρότερα ακόμα. Γιατί, ακόμα και άρρωστη, πολύ άρρωστη, ένοιωθα πως δεν είχα άλλη επιλογή.
Δευτέρα βράδυ πήγα το μικρό με τον άντρα μου για εμβόλιο στην παιδίατρο και με την ευκαιρία με είδε κι εμένα. Η παιδίατρος φανταστήτε με εξαίτασε. Γιατί δε μένει και καιρός για να πάω στο γιατρό.
Και αφού Τρίτη έπιασα τελικά δουλειά, μη φανταστήτε πως άλλαξαν και πολλά. Όταν έχεις ένα παιδί και έναν άντρα που δουλεύει ως το βράδυ (γιαυτο και δεν έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει πολύ) δε μπορείς ούτε να αρρωστήσεις. Για αναρρωτική? ούτε κουβέντα! Και αυτό από συναδελφηκότητα, γιατί στο καπάκι από μένα έβγαινε η συνάδελφος σε άδεια.
Δεν ξλερω αν νοιώθω θύμα ή χαζή, δεν ξέρω αν άλλη στη θέση μου έκανε το ίδιο, εγώ όμως δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς...
"Σήκωσα χαλιά και έπιπλα, τα πολύφωτα ok, ξεκαθάρησα μια ντουλάπα....πρέπει να κάνω και τα στόρια και τις βεράντες....όπωσδήποτε!"
και όλα αυτά να τα σκέφτομαι μισολυπόθημη στον καναπέ, με ωτίτιδα και αφού γύρισα από το supermarket με τον μικρό.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολές, το ομολογώ, κι εγώ ακουγοντάς τα, υπερβολές μου φαίνονται. Όμως τα έκανα. Και χειρότερα ακόμα. Γιατί, ακόμα και άρρωστη, πολύ άρρωστη, ένοιωθα πως δεν είχα άλλη επιλογή.
Δευτέρα βράδυ πήγα το μικρό με τον άντρα μου για εμβόλιο στην παιδίατρο και με την ευκαιρία με είδε κι εμένα. Η παιδίατρος φανταστήτε με εξαίτασε. Γιατί δε μένει και καιρός για να πάω στο γιατρό.
Και αφού Τρίτη έπιασα τελικά δουλειά, μη φανταστήτε πως άλλαξαν και πολλά. Όταν έχεις ένα παιδί και έναν άντρα που δουλεύει ως το βράδυ (γιαυτο και δεν έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει πολύ) δε μπορείς ούτε να αρρωστήσεις. Για αναρρωτική? ούτε κουβέντα! Και αυτό από συναδελφηκότητα, γιατί στο καπάκι από μένα έβγαινε η συνάδελφος σε άδεια.
Δεν ξλερω αν νοιώθω θύμα ή χαζή, δεν ξέρω αν άλλη στη θέση μου έκανε το ίδιο, εγώ όμως δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς...
Δευτέρα 12 Απριλίου 2010
Το μυστικό της κουζίνας μου....
Εδώ και λίγους μήνες που το εφάρμωσα νοιώθω πολύ περίφανη για τη μαγειρική μου! Καλά, μεταξύ μας πάντα ένοιωθα! Αλλά τώρα έχω κι εγώ το μυστικό μου που θα μοιραστώ μαζί σας.
Σκόρδα ψητά!
Σε ένα πήλινο μπολάκι βάζουμε σκελίδες σκόρδου καθαρισμένες και γεμίζουμε με ελαιόλαδο όσο πάει. Σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε στους 180C για 20' περίπου. Το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε να κρυώσει. Αδειάζουμε το λάδι σε μια γλάστρα (τίποτα δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο, ειδικά αν έχετε τριανταφυλλιές) και βάζουμε τα σκόρδα σε ένα βάζο και το γεμίζουμε ξανά με ελαιόλαδο. Βάζουμε και άλλο αρωματικό αν θέλουμε (εγώ βάζω κροκο) και κρατάμε τα σκόρδα για πάντα!
Είναι φοβερό το άρωμα που παίρνει το λάδι! Βάζω σχεδόν σε κάθε φαγητό από μια κουταλιά της σούπας από το λάδι και παίρνει ένα φοβερό άρωμα το φαγητό, χωρίς την ενοχλητική πολλές φορές αψάδα και γεύση του σκόρδου!
Σας φιλώ από μακρια γιατί είμαι και κρυωμένη....σνιφ!
Σκόρδα ψητά!
Σε ένα πήλινο μπολάκι βάζουμε σκελίδες σκόρδου καθαρισμένες και γεμίζουμε με ελαιόλαδο όσο πάει. Σκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και ψήνουμε στους 180C για 20' περίπου. Το βγάζουμε από το φούρνο και το αφήνουμε να κρυώσει. Αδειάζουμε το λάδι σε μια γλάστρα (τίποτα δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο, ειδικά αν έχετε τριανταφυλλιές) και βάζουμε τα σκόρδα σε ένα βάζο και το γεμίζουμε ξανά με ελαιόλαδο. Βάζουμε και άλλο αρωματικό αν θέλουμε (εγώ βάζω κροκο) και κρατάμε τα σκόρδα για πάντα!
Είναι φοβερό το άρωμα που παίρνει το λάδι! Βάζω σχεδόν σε κάθε φαγητό από μια κουταλιά της σούπας από το λάδι και παίρνει ένα φοβερό άρωμα το φαγητό, χωρίς την ενοχλητική πολλές φορές αψάδα και γεύση του σκόρδου!
Σας φιλώ από μακρια γιατί είμαι και κρυωμένη....σνιφ!
Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Σάββατο 10 Απριλίου 2010
Έλληνας θα ήταν παιδιά!
Από τους Times του Λονδίνου:
Μια καλά σχεδιασμένη Συνταξιοδότηση Έξω από το Bristol Zoo της Αγγλίας υπάρχει ένα πάρκινγκ για 150 αυτοκίνητα και 8 λεωφορεία.
Για 35 χρόνια, τα τέλη στάθμευσης του διαχειριζόταν ένας πολύ ευχάριστος υπάλληλος.
Τα τέλη αυτά είναι £1 για τα αυτοκίνητα, £5 για λεωφορεία. Τότε, μια μέρα, μετά από 35 χρόνια που ποτέ δεν έλειψε μια ημέρα από την εργασία, πολύ απλά δεν ξαναεμφανίστηκε.
Έτσι η Διαχείριση του ζωολογικού κήπου κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο και ζήτησε να τους στείλουνε άλλον υπάλληλο στάθμευσης. Το Συμβούλιο έκανε κάποια έρευνα και απάντησαν ότι το πάρκινγκ ήταν ευθύνη του ίδιου του ζωολογικού κήπου. Ο ζωολογικός κήπος ενημέρωσε το Συμβούλιο ότι ο υπάλληλος ήταν υπάλληλος του Δήμου. Το Δημοτικό Συμβούλιο απάντησε, ότι ο υπάλληλος δεν υπήρξε ποτέ στην κατάσταση μισθοδοσίας του Δήμου. Εν τω μεταξύ, αραγμένος στη βίλα του, κάπου στις ακτές της Ισπανίας (ή κάποιο τέτοιο σενάριο), είναι ένας άνθρωπος που είχε προφανώς εγκαταστήσει ένα μηχάνημα εισιτήριων εντελώς μόνος του. Και στη συνέχεια, απλώς άρχισε να εμφανίζεται κάθε μέρα, μαζεύοντας τα τέλη στάθμευσης, υπολογίζεται περίπου 560 δολάρια την ημέρα - για 35 χρόνια! Υποθέτοντας 7 ημέρες την εβδομάδα, το ποσό αυτό ανέρχεται σε πάνω από 7 εκατομμύρια δολάρια! Και κανείς δεν γνωρίζει καν το όνομά του!
Παιδιά να το δείτε, Γιωργο, Κώστα, Θανάση...κάπως έτσι θα τον λένε....
Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
Τα πρώτυπα...
Έμαθα μια ζωή να είμαι μια γυναίκα με καλές αναλογίες και πάνω κάτω στα κιλά μου. Υπήρξα και πρότυπο μοντέλου (αν εξαιρέσεις το ύψος) υπήρξα και αδιάφορη, κοινώς κανονική. Ποτέ όμως δε με ενδιέφερε -ειλικρινά και ποτέ δεν ένοιωσα άσχημα για την εμφάνισή μου ώσπου....
...ώσπου έμεινα έγκυος! Και μοιραία πήρα σχεδόν 30 κιλά! Μη βιαστείτε να με κακολογήσετε. Λάθος του πρώτου ενδοκρινολόγου σύμφωνα με τον δεύτερο. Τέλος πάντων το αποτέλεσμα μετράει. Αμέσως ,μετά τη γέννα ήμουν 25 κιλά βαρύτερη από ποτέ! Και αφού σαράντισα είπα να πάω να πάρω κανένα ρούχο μπας και ανανεωθώ αλλά και γιατί τίποτα δεν είχα να μου χωράει. Έπιανα τον εαυτό μου να απολογείται σε κάθε μαγαζί που έμπαινα για τα κιλά μου, λες και ήμουν 300 κιλά! Ήμουν περίπου 80, όχι και λίγα αλλά σίγουρα όχι και για να απολογείσαι! Ένοιωσα απαίσια όταν το συνειδητοποίησα, πως δηλαδή μπαίνοντας σε κάποιο μαγαζί για να βρω ένα παντελόνι για παράδειγμα το πρώτο πράγμα που έλεγα ήταν "Μόλις γέννησα και πήρα πολλά κιλά και ψάχνω ρούχα..."
Και όλες αυτές οι γυναίκες που έχουν περιττά κιλά το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν? Να ντρέπονται να πάνε για ψώνια ή να απολογούνται κάθε φορά? Πώς την πάτησα εγώ έτσι?
Όσο ανώτερη και αν θέλω να το παίζω, και ανεξάρτητη και επαναστάτρια, έπεσα στην παγίδα των προτύπων Δεν ήμουν πια "ιδανική" και με πείραζε πολύ αυτό, σχεδόν ασυνείδητα μάλιστα. Ευτυχώς πολύ γρήγορα κατάλαβα πόσο εύκολα πήγα να παρασυρθώ και αγάπησα τον ,για λίγο έστω, χοντρό εαυτό μου.
Τώρα σύμφωνα με τον δεύτερο ενδοκρινολόγο πρέπει να χάσω ακόμα 20 κιλά (είμαι 73 και έχω 1,62μ. ύψος) αλλά δεν αγχώνομαι. Στο κάτω κάτω άξιζε τον κόπο! Έχω έναν κούκλο γιο και μια γνώση παραπάνω!
...ώσπου έμεινα έγκυος! Και μοιραία πήρα σχεδόν 30 κιλά! Μη βιαστείτε να με κακολογήσετε. Λάθος του πρώτου ενδοκρινολόγου σύμφωνα με τον δεύτερο. Τέλος πάντων το αποτέλεσμα μετράει. Αμέσως ,μετά τη γέννα ήμουν 25 κιλά βαρύτερη από ποτέ! Και αφού σαράντισα είπα να πάω να πάρω κανένα ρούχο μπας και ανανεωθώ αλλά και γιατί τίποτα δεν είχα να μου χωράει. Έπιανα τον εαυτό μου να απολογείται σε κάθε μαγαζί που έμπαινα για τα κιλά μου, λες και ήμουν 300 κιλά! Ήμουν περίπου 80, όχι και λίγα αλλά σίγουρα όχι και για να απολογείσαι! Ένοιωσα απαίσια όταν το συνειδητοποίησα, πως δηλαδή μπαίνοντας σε κάποιο μαγαζί για να βρω ένα παντελόνι για παράδειγμα το πρώτο πράγμα που έλεγα ήταν "Μόλις γέννησα και πήρα πολλά κιλά και ψάχνω ρούχα..."
Και όλες αυτές οι γυναίκες που έχουν περιττά κιλά το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν? Να ντρέπονται να πάνε για ψώνια ή να απολογούνται κάθε φορά? Πώς την πάτησα εγώ έτσι?
Όσο ανώτερη και αν θέλω να το παίζω, και ανεξάρτητη και επαναστάτρια, έπεσα στην παγίδα των προτύπων Δεν ήμουν πια "ιδανική" και με πείραζε πολύ αυτό, σχεδόν ασυνείδητα μάλιστα. Ευτυχώς πολύ γρήγορα κατάλαβα πόσο εύκολα πήγα να παρασυρθώ και αγάπησα τον ,για λίγο έστω, χοντρό εαυτό μου.
Τώρα σύμφωνα με τον δεύτερο ενδοκρινολόγο πρέπει να χάσω ακόμα 20 κιλά (είμαι 73 και έχω 1,62μ. ύψος) αλλά δεν αγχώνομαι. Στο κάτω κάτω άξιζε τον κόπο! Έχω έναν κούκλο γιο και μια γνώση παραπάνω!
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
Εργαζόμενη γυναίκα λοιπόν!
Ξεκίνησα αυτό το ιστιολόγιο με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα στο περιοδικό Mummy. Τίποτα συγκεκριμένο αλλά και όλα μαζί! Μα πιο πολύ η αίσθηση του ότι δεν είμαι η μόνη που σκέφτομαι έτσι ή που νοιώθω έτσι. Η επιβεβαίωση των αισθημάτων μου και η ανακούφηση, η απενεχοποίηση αν θέλετε για όλα αυτά που σκέφτομαι πολλές φορές.
Πώς θα ήταν αν δεν είχα παντρευτεί τον άντρα μου, ή αν θα είχα επιλλέξει μια άλλη δουλειά ή και ακόμα χειρότερα αν δεν είχα το παιδί μου! Να που όμως σκέφτοναι και άλλοι έτσι και δεν είναι αχαριστία τελικά αλλά η αθρώπινη φύση!
Σκοπός μου λοιπόν είναι να μοιραστώ με όλους εσάς που θα τύχει ίσως να διαβάσετε τα γραφόμενά μου την καθημερινότητά μου και τις κρυφές μου σκέψεις, ανακουφίζοντας ίσως κάποιες άλλες Εργαζόμενες Γυναίκες, ότι και αν συμαίνει αυτό σήμερα.
Λίγα λόγια για μένα: δεν είμαι παρά μια γυναίκα 29 χρονών που δουλεύει, που είναι σύζηγος,νοικοκυρά, μάνα, αδερφή, κόρη, φίλη, ξεχωριστή και μοναδική όπως ο καθένας μας αλλά και πλήθος, μάζα, κοινωνία πολλές φορές. Είμαι Ελληνάρας αλλά και επαναστάτης, μου αρέσει να μαγειρεύω αλλά και να σαβουριάζω. Και όσοι αρσενικοί τύχετε εδώ, σας αγαπώ, σας θαυμάζω αλλά πιστέψτε με, η γυναίκα σήμερα έχει αναλλάβει τόσους ρόλους που δεν θα αναλάβει ποτέ αντρας στην ιστορία. Και φυσικά είμαι έτοιμη να μου αποδείξετε το αντίθετο!
Πώς θα ήταν αν δεν είχα παντρευτεί τον άντρα μου, ή αν θα είχα επιλλέξει μια άλλη δουλειά ή και ακόμα χειρότερα αν δεν είχα το παιδί μου! Να που όμως σκέφτοναι και άλλοι έτσι και δεν είναι αχαριστία τελικά αλλά η αθρώπινη φύση!
Σκοπός μου λοιπόν είναι να μοιραστώ με όλους εσάς που θα τύχει ίσως να διαβάσετε τα γραφόμενά μου την καθημερινότητά μου και τις κρυφές μου σκέψεις, ανακουφίζοντας ίσως κάποιες άλλες Εργαζόμενες Γυναίκες, ότι και αν συμαίνει αυτό σήμερα.
Λίγα λόγια για μένα: δεν είμαι παρά μια γυναίκα 29 χρονών που δουλεύει, που είναι σύζηγος,νοικοκυρά, μάνα, αδερφή, κόρη, φίλη, ξεχωριστή και μοναδική όπως ο καθένας μας αλλά και πλήθος, μάζα, κοινωνία πολλές φορές. Είμαι Ελληνάρας αλλά και επαναστάτης, μου αρέσει να μαγειρεύω αλλά και να σαβουριάζω. Και όσοι αρσενικοί τύχετε εδώ, σας αγαπώ, σας θαυμάζω αλλά πιστέψτε με, η γυναίκα σήμερα έχει αναλλάβει τόσους ρόλους που δεν θα αναλάβει ποτέ αντρας στην ιστορία. Και φυσικά είμαι έτοιμη να μου αποδείξετε το αντίθετο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)